“ Denize atılan bir şişe her kitap.
Asırlar, kumsalda oynayan birer çocuk.
İçine gönlünü boşalttığın şişeyi
belki açarlar, belki açmazlar.”*

Eline geçer mi geçmez mi, sana ulaşır mı ulaşmaz mı, yolda başına bir şey gelir mi gelmez mi bilemiyorum.
Yazıya şu şekilde başlamak retorik olarak daha mı estetik olurdu? Sen bu satırları okurken ben çok uzaklarda olacağım belki de. Aramıza adını sanını duymadığım şehirler, atlasta yerini bile bulamadığım ülkeler, dilini bilmediğim, kültürüne aşina olmadığım insanlar girecek.
Ama ilk paragraftaki gibi bir giriş daha doğru olur, sanırım. Zira her ne kadar Orhan Pamuk, bir yazıya epigrafla başlamayın diye uyarsa da bu yazı, üstteki epigrafsız yarım kalırdı.
Eline geçer mi geçmez mi, sana ulaşır mı ulaşmaz mı, yolda başına bir şey gelir mi gelmez mi bilemiyorum. Bildiğim kurdun, kuşun, ağacın, çiçeğin, denizin, güneşin insanlar gibi emanete hıyanet etmeyeceğidir. Ondandır bu mektubu bir şişeye koyup okyanusa emanet edişim. Artık bundan sonrasını okyanus düşünsün.
Seni ne ona ne buna ne annene ne babana ne kardeşlerine ne arkadaşlarına ne de çağın egosantrik hocalarına emanet ediyorum. Seni, sen olduğun için yargılamayan, rahmetinden mahrum bırakmayan, ötekileştirmeyen, dışlamayan, olduğun gibi kabul eden; ağacın, taşın, karıncanın, okyanusun, güneşin, yağmurun; annenin, babanın, kardeşlerinin, arkadaşlarının ve dahi hocalarının da sahibi tek dostum, tek sırdaşım Allah'a emanet ediyorum.
Herkesin her şeyi bildiği, duyduğu, gördüğü, anladığı ama kimsenin hiçbir şey yapmadığı bu ruhsuz, kokuşmuş sahte çağda-İmam- ı Gazali'nin deyimiyle mezar kazıcılarının bile öleceklerine inanmadığı bu her şeyin dünyevileştiği ucube dünyada-seni, ölümün de yaşamın da gecenin de gündüzün de Rabbine emanet ediyorum.
Gittiğin yerlerde umarım aradığını bulursun. Umarım sorularına cevaplar bulduğun gibi kendinle yüzleşir en önemlisi de kendini bağışlayabilirsin. İnsana kendini unutturan bu telaşe çağından, bu kaos ve karmaşadan çok uzaklarda aradığın huzuru bulabilir, kanayan yaralarını sarabilirsin. Ruhunun üzerine dökülen betonları parçalayıp, ezelden gönlüne ekilen tohumları çürütmeden sevgi........

© Yeşilgiresun