Meydan Parkı’nda oturmuş, büstünüze bakıyorum efendim. Bu kentin ünlü hoyrat rüzgarının, ara sıra kendini gösteren kuzey güneşinin sert ışıklarının yer yer limoni yeşillikler oluşturduğu ve yılların etkisiyle iyice kararmış olan tunç büstünüze bakıyorum.

Yüzünüz aşağı yukarı yetmiş yaşlarındaki yüzünüz. Pek dökülmemiş dalgalı saçlar ve buralıların çoğunda rastlanan ucu hafifçe kıvrık, uzun ve hançer gibi bir burun. Lunaparktaki atlıkarıncaları seyreden afacan bir çocuğun muzip, aynı zamanda meraklı bakışları. Neredeyse bir ömür süren öksüzlük ve yetimliğin silinmez hüznü. Sürmene bıçağı gibi kıvrak ve ince bir delikanlılığa adım atar atmaz başlayan takipler, tutuklamalar, sorgulamalar, kelepçeler, pranga ve ağır tespih şakırtılı hapisane avlularında geçen uzun yılların oluşturduğu derin alın çizgileri…

Babanızın şehit düştüğü haberi gelinceye kadar her çocuk gibi ne kadar mutlu bir hayatınız vardı efendim. O uğursuz savaş patlayıncaya kadar her şey ne güzeldi. Derken önce köyünüz Ahanda’nın meydanında, sonra Akçaabat’ta ve sonra da Trabzon Meydan Parkı’nda davullar çalmaya başladı. Tellallar, askerlik kurası gelenleri okudular. Allı yeşilli Karadeniz takalarındaki mizina direkleri kadar ince ve uzun Farozlu, Yomralı, Sürmeneli, Maçkalı, Arsinli, Akçaabatlı gençler, belki de adını bile duymadıkları uzak cephelere yollandılar. Çoğu, arkalarında bıraktıkları insanların yaptığı çetin yaşam savaşını öğrenemeden ölüp gitti. Denk düşerse tek tük mektuplar gidip geliyordu ama cepheye giden de arkada kalan da birbirlerini üzmekten şiddetle kaçındıkları için, gerçek olmayan bir iyilik ortamı ücra köşelerdeki postanelerden postanelere taşınıp duruyordu. Nedir, ölümler, yaralanıp sakat kalmalar ve geride bırakılanların uğradıkları felaketler ne kadar uğraşılırsa uğraşılsın, saklanamıyordu.

Davul zurnayla cepheye uğurlanan babanızın 1915’te........

© Muhalif