Evden çıktı. Güneşin ilk ışıkları altında pembe renkli pamuk helvalar gibi parıldayan karda kaymamaya çalışarak dikkatle yürüdü. Annesinin ve elbette diğer tüm komşu kadınların perde aralığından gizlice kendisine baktıklarını bildiği için omuzlarını dikleştirdi. Siyah pantolon, madeni düğmeli mavi ceket, sarı pelerin ve kırmızı kuşaklı trenci şapkasıyla ne kadar etkileyici göründüğünü biliyordu. Üzerindeki o kıyafetle istasyona doğru yürürken, kasabanın bütün kadınları ona bakacaktı.

Kendinden alabildiğine memnun bir şekilde kadınları düşünürken, yine o uğursuz soru aklına geldi ve bir anda yüzü asıldı. ‘Yeterince erkek miydi?’ Yaşadığı o talihsizlikten sonra bu soru beynini oyup duruyordu. Geçen yaz sevgilisiyle birlikte yakınlardaki bir kasabaya gitmişler ve o gece sevgilisinin akrabalarının evinde kalmışlardı. Elbette onlara ayrı odalar hazırlanmıştı ama gece herkes uyuduktan sonra kız gizlice yanına gelmiş ve üzerinde ne varsa hepsini çıkarıp, ona sarılıvermişti. O da aceleyle soyunup sevgilisine sarılmaya hazırlanırken, daha pantolonunu bile çıkaramadan her şey olup bitmişti. Tükenmişti. Daha sonra doktora anlatırken söylediği şekilde, ‘bir leylak gibi ansızın soluvermişti’.

İstasyona geldi. Çok sevdiği güvercinlerine yem vermekte olan şefini selamladı. O uğursuz soru yine beyninde dönüp durmaya başladı. Acaba ‘yeterince erkek miydi?’

Bunu biraz ileride elindeki kör bir bıçağı, bacaklarının arasına kıstırdığı beyaz bir tavşanın boynuna durmadan saplamakta olan istasyon şefinin eşine sormaya karar verdi. Saçları ağarmış kadının yanına gitti ve ona kendisinin ‘yeterince erkek olup olmadığını’ sordu. Kadın elindeki bıçağı tavşanın boynuna saplamayı sürdürerek, bunu anlayabilmek için onu incelemesi gerektiğini söyledi ve ölmüş olan tavşanı karların üzerine bırakıp, elini onun vücudunda dolaştırmaya başladı.

İstasyon şefinin eşinin giderek sertleşen elle muayenesinden biraz tedirgin oldu ama bir yandan da görevini yapmayı sürdürdü. İstasyona doğu ve batı yönünden gelen trenleri her zamanki gibi dikkatle inceledi. Doğu yönünden gelen bir yük katarı istasyonda biraz yavaşladı ve tahta vagonlardan birinden, dışarıya üç at leşi atıldıktan sonra katar yoluna devam etti. İstasyondan başka oynayacak bir yerleri olmadığı için hep orada bulunan bir çocuk sürüsü, hemen ölmüş atlara koştular. Atların bir kilise kubbesi kadar şişmiş karınlarına oturup, soğuktan kaskatı kesilmiş bir halde gökyüzüne doğru uzanan bacakları arasına uyduruk salıncaklar yaptılar. Biraz sonra da şarkı söyleyerek o tuhaf salıncaklarda sallanmaya koyuldular.

İstasyon şefi kollarını yukarı kaldırdı. Bütün o süslü püslü yüzlerce Polonya güvercini de üzerine konup onu tümüyle kapladı. İstasyon şefi, kıpır kıpır dalgalanan, güvercinden bir heykele döndü.........

© Muhalif