Geçicilik insan olmanın trajik yanı olarak görülmüş hep. Bir yanda faniler bir yanda da onların fantezisinin yarattığı mitolojik Tanrılar. Yani ölümsüz olmak diye bir tahayyül var olmuş her zaman. Reenkarnasyon ya da cennet tahayyülü de bu geçicilik bunalımıyla ilişkili bana kalırsa. Geçici olmanın, kendi hayatının ne zaman sonlanacağını bilememenin melankolisinden kurtulma arzusu neden olmuş bu tahayyüllere. Tarih içinde geçicilik duygusu hiç bu günkü kadar güçlü olmamıştır gibi geliyor bana. Geçicilik bugünün günlük pratiklerini bile tanımlayan bir durum sanki. Her şey eskiyle kıyaslandığında çok daha geçici artık. Geçip giden duygular, görüntüler, ilişkiler, konum alışlar çağındayız. Bir yandan da tıptaki gelişmeler, insan ömrünün uzaması filan söz konusu. Şair “Yaş otuz beş yolun yarısı eder” demiş bir zamanlar. Kendine 70 yıl ömür biçip çok öncesinde ölmüş. Şimdilerde ortalama insan ömrü çok daha ileri yaşlara tırmansa da doğal olmayan ölüm de yükselişte. Doğal olmayanlar, sahtelikler çağındayız çünkü.

Kıyımlar, salgınlar, felaketler, savaşlar ömrün doğal görülen süresini bozmuş tarih içinde. Bugün insanlık her anlamda daha iyi bir yerde duruyor gibi görünse de geçicilik bir yaşam biçiminin adı artık. Sınırsız deneyimler, mobilite ve değişim çağındayız. Hayatı boyunca köyünden pek de uzağa gitmemiş insanları, aynı kişilerle bir ömür sürmüş, özellikle ev içine........

© Yeni Düzen