Bir sesin kalpten gelip gelmediğini anlamak zor değil. Sıklıkla rastladığım yapay bir ses tonu var. İçerdeki gerçek sesi bastırma telaşıyla takınılan bir eda. Bir çeşit racon kesme hali. Yalan ya da kurgunun, maksatlı bir ifadenin sesini ayırt etmeyi çoğu zaman başardığımı sanıyorum. Öncelikle gergin oluyor bunu yapan, göz temasından kaçınıyor; sesin ise farklı bir tınısı oluyor. İnceden teatral bir tondan söz edebiliriz belki.

Pek çok politik metnin böyle bir sesi var sanki. İşte size gerçek derken tüm çağrışımlarıyla kelimeleri tezini kanıtlamanın hizmetini sunmuş oluyor metnin yazarı. Kelimelerin şehvetine kapılıp onların götürdüğü doğrultuda konum belirliyor. Ben de çok yaptım bunu o yüzden iyi biliyorum. Bir yandan yazdıklarımla gurur duyarken diğer yandan bir şeylerin yanlış olduğunu, bir huzursuzluk yarattığını fark edip kendimi nasıl daha iyi ifade edebileceğimi, fikrimi dayatmadan nasıl aktaracağımı düşünmeye başladım sonraları. Görüşünü mütevazi biçimde söyleyebilmek oldukça önemli. Gerçeğin sahibi değilim ama elimdeki verilere bakarak, gözlemlerim ve sezgilerimden ötürü böyle düşünüyorum şu an diyebilmek yani. Yapay olanın genel kabul gördüğü bu garip dönemde içten olan, sahici olan marjinal kalıyor. Yapay olmak başarının ana formülü olarak görülüyor.........

© Yeni Düzen