Politik tartışmaların ruhu tırmalayan bir yanı var. Gerçeğin sahibi benim yaklaşımı değil sadece rahatsız eden. Ne kadar yapıcı ya da ne haklılık taşıyıcı olsa da iç burkan bir tonu var her belirtilen görüşün. Yangın yerine dönmüş bir dünyada fikirlerimizi söylemek için önceden oluşturulmuş kelimeler ve kavramlara muhtacız ve tek bir kavram üzerinde sonsuz tartışmalar yapabilecek bir potansiyele. Çocukluğumdan beri maruz kaldığım bütün politik tartışmalar ruhumdaki toksin artırdı dersem haksızlık olur. Büyük bir inanç ve adanmışlıkla kalbimi ısıtan anlar hatırlıyorum çünkü. Sonra bunlar kandırılma ya da kendimi kandırma anları mıydı diye bir kuşkuya da kapılmıyor değilim. Bu yüzden bir fikri, bir iddiayı inatla dillendiren söylem ve retorikten kaçmak gerek gibi geliyor bana.

Sanatın başka bir dili var. Müzik mesela. Bütün sırlarımızı biliyor. Şiir daha hain müzikten. Malzemesi kötülüğe bulaşmış çünkü. Ama iyi bir şiir gibisi yok. Pek çok disiplinin özünü içine çekip bir durumu mucizevi bir biçimde üç beş dizeye sığdırmak mesela. Kitaplar dolusu politik analizin üstünü üç beş dizeyle çizmek sadece şiirin başarabileceği bir şey.

Kalbim nasıl da ağır son sıralar. Uyandığım her sabah ürkütücü haberlerle geliyor. Ceset torbaları........

© Yeni Düzen